Ανοίγω μπροστά μου τον χάρτη. Πλησιάζω κοντά του μια μικρή λάμπα και το χαρτί του γεμίζει σκιές. Το χέρι μου διατρέχει τις διαδρομές του, οι μακρινές αποστάσεις φαίνονται λίγα εκατοστά μακριά η μια από την άλλη.

Σήμερα περνούσαν κάτω από το μπαλκόνι μου οι μαύρες λιμουζίνες των Ελεγκτών τού λεγόμενου Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της λεγόμενης Ευρωπαϊκής Επιτροπής, κι εγώ έκλεινα τις κουρτίνες μήπως τυχόν και

  Περίπου χίλιοι άνθρωποι κάθε χρόνο σκοτώνονται από επιθέσεις λεοπαρδάλεων.

Υπάρχει ένα μεγάλο μυστικό στον κόσμο, και το μαθαίνουν μονάχα

Νομίζω –αν και τα νομίσματα δεν βοήθησαν ιδιαίτερα ποτέ κανέναν, εκτός ίσως από εκείνο το χρυσό νόμισμα που δίνεις στον βαρκάρη Χάροντα για να σε περάσει στην άλλη όχθη– πως, απ’ όλους, ο Πλίνιος έχει περιγράψει πριν από αιώνες με τον καλύτερο τρόπο την κατάστασή μας.